en güzel gazeller

Ben sanurdum âlem içre bana hiç yâr kalmadı
Ben beni terk eyledim bildim ki ağyâr kalmadı

Cümle eşyada göründüm hâr var gülzar yok
Hep gülistan oldu âlem şimdi hiç hâr kalmadı

Gece gündüz zâr u efgân eyleyüp inlerdi dil
Bilmezem n’oldu kesildi âh ile zâr kalmadı

Gitdi kesret geldi vahdet oldu halvet dost ile
Hep Hak oldu cümle âlem şehr ü bazar kalmadı

Din diyanet adet ü şöhret kamu vardı yele
Ey Niyâzî n’oldu sende kayd-ı dindar kalmadı

Niyâzî-i Mısrî


Yâd-ı hayâl-i yar ile gülzâra baktım ağladım,
Andım şemim-i kâkülün ezhâra baktım ağladım,

Kalbim esir-i aşk-ı yâr gönlüm hevayı bî-karar,
Eşkim misâl-i cuybar asâra baktım ağladım.

Hicrân ile dil oldu hun bahtım yaman, tali’ zebun,
İkbali gördüm ser-nigun idbâra baktım ağladım.

Müstekbelim olmuş hebâ hâlim belâ-ender belâ,
Mâzideki bî-intihâ a’sâra baktım ağladım.

Bir bî-kesim, bî-hânımân şimdi bana dağlar mekân,
Feryâdıma ma’kes olan kühsâra baktım ağladım

Gerçi sen bu lebler ile halk-ı âlem cânısın
Sorduğum ayb eyleme billâh kimin cânânısın

Tâc-ı devlettir meğer başında miskîn kakülün
Kim güzeller şâhısın hem hûblar sultânısın

Mürdeye cânlar bağışlar söze geldikçe lebin
Onun için sana âlem der ki âdem cânısın

Gözümün nûru ve gönlümün sürûrudur kapın
Hasta gönlüm çâresisin derdimin dermânısın

Ey güneş kendini uşşâk içre yüksek tutma kim
Ol kamer yüzlü nigârın sen de ser-gerdânısın

Gerçi nâziktir Necâti hûblar sayd etmede
Diller almakta velî sen de cihân fettânısın

NECATİ BEY